Kung Fu Modliszki

Tradycyjne metody nauki autentycznego Systemu Siedmiogwiezdnej Modliszki

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie głównych etapów i różnych metod nauczania stosowanych w autentycznym systemie Kung-Fu Siedmiogwiezdnej Modliszki z prowincji Shandong (Szantung) według przekazu mistrza Lin Jingshana (1885-1971).

Mistrz Lin Jingshan urodził się w prowincji Shandong (Szantung), powiat Laiyang, w wiosce Jiang Tuan rankiem 4 października 1885 roku. Od najmłodszych lat Lin uwielbiał ćwiczyć sztuki walki. Ze względu na trudną sytuację finansową rodziny w wieku 14 lat wyjechał do Yantai w poszukiwaniu pracy. W Yantai pan Ge – menedżer Zrzeszenia Mieszkańców powiatu Layiang załatwił mu pracę w sklepie spożywczym Yangchang na ulicy Nanda. Niedaleko sklepu, na pobliskiej ulicy Ku Yi mieściła się szkoła sztuk walki Mistrza Fan Xudong. Mistrz Lin skorzystał z tego faktu i w wolnym czasie biegał do szkoły i podpatrywał jak Mistrz Fan naucza, a następnie naśladował i powtarzał to, co udało mu się podejrzeć, za każdym razem zapamiętując jedną pozycję. Te codzienne wizyty nie uszły uwadze Mistrza Fana, który pewnego dnia zawołał Mistrza Lin do środka. Lin Jingshan wytłumaczył się Mistrzowi Fan ze swojego postępowania. Mistrz Fan poprosił o powtórzenie form, których Lin zdołał się nauczyć poprzez obserwację. Mistrz Fan od razu spostrzegł, iż prezentowane formy nie są kompletne. Niemniej jednak sposób poruszania i wkładany wysiłek Lin Jingshana zrobiły na nim niemałe wrażenie. W ten sposób w roku 1899/1902 Mistrz Lin został oficjalnie przyjęty do słynnej szkoły Kung-Fu Siedmiogwiezdnej Modliszki Mistrza Fan Xudonga. Z uwagi na swe położenie finansowe Mistrz Lin był jednocześnie zatrudniony jako służący Mistrza Fana. Przez dziesięć kolejnych lat Lin Jingshan z wielkim zaangażowaniem intensywnie uczył się Kung-Fu Siedmiogwiezdnej Modliszki u swojego Mistrza.

Mistrz Fan rozpoczął nauczanie od jiben gong (ćwiczenie podstawowe) oraz podstawowych form, od łatwych po coraz trudniejsze, od prostych po te bardziej skomplikowane. Podobno przez pierwsze trzy miesiące Mistrz Lin musiał ćwiczyć zhanshi (forma stania) aż do sześciu razy dziennie po trzydzieści minut z dziesięciominutowymi przerwami na rozciąganie. Mistrz Fan był poważnym i surowym nauczycielem. Lin Jingshan nie obawiał się trudności ani wysiłku, dawał z siebie wszystko i nigdy nie zaniedbywał treningu, był zawsze chętny do nauki. Wyróżniał się cierpliwością i wytrwałością w dążeniu do wiedzy. Dzięki tym cechom oraz wspaniałemu nauczaniu Mistrza Fana, który całą swą uwagę poświęcał uczniom, Lin niezwykle szybko rozwijał swe zdolności i zdobywał nowe umiejętności, osiągając bardzo wysoki poziom Kung-Fu Siedmiogwiezdnej Modliszki. Na codziennych treningach w szkole Wielkiego Mistrza Fana ćwiczono też wolną walkę. Mistrz Lin był niższy i lżejszy od wielu starszych i młodszych braci takich jak Guo Jialu, Yang Weixin, Luo Guangyu itd. Wszyscy oni ważyli ponad 200 funtów. Aby wyrównać szanse podczas ćwiczenia z nimi wolnej walki Mistrz Lin korzystał z umiejętności szybkiego poruszania się oraz technik takich jak ‘Jin tui xu shi’ (atak, wycofanie, puste i pełne), polegających na gwałtownym ataku, a następnie zręcznym i błyskawicznym wycofaniu. Mówiono, iż kiedy atakował był jak ostry topór podczas rąbania drew, a kiedy się wycofywał jak biała małpa uciekająca z drogi.
W 1911 roku Mistrz Fan Xudong powierzył dwudziestosześcioletniemu wówczas Lin Jingshanowi pieczę nad swoją szkołą sztuk walki, gdzie Lin był instruktorem Siedmiogwiezdnej Modliszki.W 1915 roku Lin Jinghsan podjął też pracę w ochronie. Według niektórych uczniów Mistrza Lin to właśnie w 1911 roku zaproszono go do Tianjin, gdzie podjął pracę instruktora, aż do roku 1915, kiedy powrócił do Yantai i odziedziczył Szkołę Mistrza Fan Xudonga i zajął się nauczaniem sztuk walki.

Mistrz Lin był wzorowym uczniem Mistrza Fan Xudonga, trzecim pod względem starszeństwa spośród wszystkich braci. Odziedziczył pełen przekaz Systemu Siedmiogwiezdnej Modliszki i w ten sposób stał się słynnym spadkobiercą szóstej generacji tego stylu. W północnych Chinach był sławnym instruktorem sztuk walki i przez 60 lat utrzymywał się z nauczania Siedmiogwiezdnej Modliszki. Mistrz Lin przeszedł trening żelaznej dłoni i buddyjskiego Qigong. Powiadano, iż jego ręce były jednocześnie miękkie niczym jedwab i twarde jak stal. W kręgu znawców sztuk walki słynął również z doskonałej znajomości form z mieczem, formy kija sześciu kombinacji, włóczni kwiatu śliwy oraz halabardy wiosny i jesieni. Często wykonywał ręczną formę Toutao lub ‘kradnie brzoskwinię’. Był uczciwy i tolerancyjny, zawsze skromny i łaknący wiedzy, wymagający od uczniów pełnego zaangażowania, powtarzając im niezłomnie i wielokrotnie: „Wiedza nie ma limitu, nauka jest niekończącym się procesem, a kiedy coś zaczynamy granice nie istnieją”. W szkole Lin powiesił na ścianie trzy wielkie znaki „Jeszcze do nauczenia”, podkreślając w ten sposób, że nauka to niekończący się proces. Często kazał swym uczniom zachowywać się skromnie niczym baranek, ale w walce lub na pokazie wściekle jak tygrys. Nauczał i dawał przykłady, nie pomijając żadnego szczegółu. Szkoła Mistrza Lin Jingshana „Gniazdo Modliszki” cieszyła się znakomitą reputacją i poszanowaniem.

W 1929 roku Pan Chen Chengjiu, dyrektor gimnazjum mieszczącego się przy ul. Wanghai w Yantai, zaproponował Mistrzowi Lin posadę instruktora sztuk walki w swojej szkole. Mistrz przyjął tę propozycję i podjął pracę jako niepełnoetatowy nauczyciel. Dzięki jego przykładnemu i surowemu nauczaniu gimnazjaliści bardzo szybko robili postępy. Znacznej poprawie uległy też ich postawa moralna, rozwój intelektualny i stan zdrowia. Często brali udział w miejscowych zawodach, na których uzyskiwali bardzo dobre wyniki.

Młodszy brat gong fu Mistrza Lin – Luo Guangyu, przebywający w Szanghaju, gdzie nauczał Kung-Fu Siedmiogwiezdnej Modliszki, polecił Lin Jingshana na stanowisko instruktora w Stowarzyszeniu Jingwu Shanghai, gdzie zaoferowano mu bardzo wysoką pensję. Niemniej jednak Mistrz Lin pozostał w Yantai, ponieważ nie potrafił opuścić swych uczniów. Delikatnie i taktownie odmówił przyjęcia tej posady.

W 1943 roku kilku wybranych uczniów Mistrza Lin założyło nową szkołę sztuk walki. Po wyzwoleniu w 1949 Lin Jingshan kontynuował popularyzację sztuk walki w Yantai zakładając Stowarzyszenie Sztuk Walki Jingshan, które działało do 1966 roku, kiedy sytuacja polityczna uległa zmianie i wskutek Wielkiej Rewolucji Kulturalnej wszystkie szkoły sztuk walki zostały zamknięte.

Podczas swej długoletniej kariery jako nauczyciel kung-fu Mistrz Lin wykształcił liczną grupę znanych specjalistów Kung-Fu Siedmiogwiezdnej Modliszki takich jak: Hu Yongfu, Shao Huating, Wang Chunshan, jego trzej synowie Lin Chunsheng, Lin Chunfa i Lin Shangwei oraz Mou Zhuanzu, Ling Huatang, Yu Zhenhai, Yu Tiancheng, Zhong Lianbao, Yu Tianlu, Yu Tiantang (pseudonim Yu Hai, gwiazda filmu „Klasztor Shaolin” części 1-3) etc…..

Mistrz Lin Jingshan wielokrotnie odwiedzał Layaing podczas swego pobytu w Yantai. W starszym wieku tak bardzo zatęsknił za wiejskim życiem, że w 1968 roku powrócił w rodzinne strony. Ostatni raz przebywał w Yantai w marcu 1969 i mieszkał wtedy u swojego ucznia Zhong Lianbao przez 3-4 miesiące. Później w czerwcu/lipcu 1969 Mistrz Lin na dobre powrócił do rodzinnego Laiyang, wioski Jiangtuan, gdzie pomimo zaawansowanego wieku nadal codziennie ćwiczył sztuki walki razem z uczniami. W tym czasie uczniowie mieszkający w Yantai zbierali od swoich uczniów pieniądze za naukę i wysyłali je do Laiyang, aby wspomóc Mistrza finansowo.
Wielki Mistrz Lin Jingshan zmarł w wieku 86 lat w swojej rodzinnej wiosce 1 czerwca 1971 roku.
System Siedmiogwiezdnej Modliszki według przekazu Mistrza Lin Jingshana można podzielić na siedem głównych etapów:

• praca nóg
• pozycje
• ormy ręczne i techniki
• formy z bronią
• ćwiczenia w parach i formy podwójne
• ćwiczenia wzmacniające
• wolna walka

1. Praca nóg.
Praca nóg jest istotnym aspektem Jiben gong, czyli „ćwiczeń podstawowych”. Ćwiczenia te służą rozciąganiu nóg (główne ćwiczenia składają się z wymachów do przodu i na boki). Systematyczne wykonywanie tych ćwiczeń korzystnie wpływa na elastyczność ścięgien i mięśni, co z kolei zwiększa zakres ruchu stawów. W rezultacie wzrasta szybkość wykonywanych technik. Lepsza elastyczność obniża też ryzyko kontuzji podczas treningu. Mimo iż pierwszy etap koncentruje się głównie na pracy nóg, trening wymaga rozciągnięcia wszystkich części ciała, takich jak:

• nadgarstki
• łokcie
• szyja
• barki
• ramiona
• talia – w systemie Siedmiogwiezdnej Modliszki jest powiedzenie „Yao ru she xing” (talia powinna być niczym wąż). Pośrodku talii znajdują się Dan tian (Pole Cynobrowe) z przodu i Ming men (Wrota Życia) z tyłu. Razem tworzą ośrodek równowagi i kierują ruchem całego ciała
• biodra
• kolana
• stopy itd.

Ćwiczenia mogą być wykonywane samodzielnie, w parach lub trójkami.
Drugą część etapu ‘praca nóg” stanowi Tui fa „techniki kopnięć”. Obejmują one podstawowe kopnięcia z północnego Shaolin oraz specjalistyczne kopnięcia właściwe dla systemu Siedmiogwiezdnej Modliszki. Niektóre z nauczanych kopnięć to: Zheng ti tui (kopnięcie proste), Ce ti tui (kopnięcie boczne), Wo jiao (kopnięcie w serce), Fu ren jiao (kopnięcie ostrzem topora), Duo zhi jiao (kopnięcie miażdżące palce u stóp), Liao yin tui (kopnięcie podnoszące Yin), Po jiao (kopnięcie rozbijające), Gua tui (kopnięcie wiszące), Lian huan tui (kopnięcia ciągłe), Yuan yang jiao (kopnięcie kaczki mandarynki) itp. Poprzez ćwiczenie wielu różnych kopnięć poprawia się ogólna kondycja, koordynacja, elastyczność i siła nóg. Uczniowie dowiadują się również, jakie zastosowanie mają poszczególne kopnięcia w walce.

2. Pozycje.
W systemie Siedmiogwiezdnej Modliszki ćwiczenia stania w pozycjach są pierwszym etapem kultywacji Qi, inne mniej znane metody to Luohan Qigong oraz Sanhui jizhuan. Zhanshi lub Forma Stania, znana również pod nazwą Zhanzhuang fa „technika stania niczym drewniany pal”. Tradycyjnie nauka we wszystkich stylach Modliszki z Shandong z wyjątkiem odmiany Liuhe Tanglang (Modliszka Sześciu Kombinacji) rozpoczyna się od poznawania i doskonalenia Ba shi, czyli Ośmiu Pozycji. Stanie w różnych pozycjach przez dłuższy czas pozytywnie wpływa na rozwój i równowagę naszego Qi. Zwiększa siłę mięśni nóg, zapuszcza głęboko korzenie, dając uczniowi solidne podstawy, na których można budować resztę systemu. Obecnie „forma stania” jest praktykowana przez niewielu w społeczności ćwiczących styl Siedmiogwiezdnej Modliszki. Większość pozycji występuje w innych systemach sztuk walki z północnych Chin aczkolwiek pozycje Qixing (Siedmiu Gwiazd) oraz Yuhuan (Nefrytowego Pierścienia) są pozycjami charakterystycznymi dla Stylu Modliszki.

3. Formy ręczne i techniki.
Techniki i formy są istotą Systemu Siedmiogwiezdnej Modliszki. Formy składają się z sekwencji technik połączonych w jednorodną całość. Zawierają pełny zakres elementów systemu, rozwijają i poprawiają koordynację, równowagę, wytrzymałość, siłę, szybkość i koncentrację. Poznając formy uczymy się walki, albowiem każda technika w Systemie Modliszki ma wiele zastosowań w walce. Formy dzielą się na trzy główne kategorie:

1.) Formy podkreślające twardość.
2.) Formy podkreślające elastyczność.
3.) Formy podkreślające twardość i elastyczność.

Niektóre z form uczonych w Systemie Siedmiogwiezdnej Modliszki to: Cha chui (uderzenie pięścią), Beng bu (spadający krok), Fan che (toczący się wóz), Shiba suo (18 ostrzy), Cuo gang (pokonywanie stali), Lan jie (blok i cięcie), Baiyuan toutao (biała małpa kradnie brzoskwinię), Baiyuan chudong (biała małpa wychodzi z jaskini), Meihua lu (droga kwiatu śliwy), Dan chahua (pojedynczy uderzający kwiat), Shuang chahua (podwójne uderzające kwiaty), Baiyuan xiantao (biała małpa podaje brzoskwinię), Zhaiyao (wybieranie) itd.

Każda forma uczy innej strategii ataku lub sposobu obrony w zależności od typu przeciwnika. Na przykład wobec większego/silniejszego przeciwnika stosuje elastyczne techniki w unikając używania siły przeciwko sile. Wobec mniejszego lub słabszego przeciwnika możemy użyć bardziej agresywnej i bezpośredniej formy ataku. Poprzez ćwiczenie wielu form uczeń poznaje różne metody walki, dzięki czemu staje się wojownikiem gotowym na wszystko. Metody te zostały po raz pierwszy opisane w rękopisie (18 krótkich uderzeń buddyjskich arhatów) mnicha- taoisty Shengxiao daoren w 1762 roku. System Siedmiogwiezdnej Modliszki opiera się na 8 uderzeniach, 8 technikach nieuderzeniowych, 8 technikach twardych i 12 elastycznych. Ponadto teorię Siedmiogwiezdnej Modliszki tworzy zasada dwunastu znaków: zahaczanie, zagarnianie, zrywanie, zawieszanie, zawalenie, rąbnięcie, przechwycenie, rozbicie, przyczepienie, chwytanie, wspieranie i przyklejenie. Metody te stanowią wiele cech charakterystycznych dla Systemu Modliszki takich jak: atak, wycofanie, puste i pełne, długie, krótkie, wznoszące i opadające, unik, zwód, skok i przeskok, ucieczka, podskok, wyjście i wejście. Sztywne i elastyczne wzajemnie się uzupełniają. Reakcja uzależniona od zmieniających się okoliczności. Mierzenie wysoko, lecz uderzanie nisko. Uderzanie nisko, lecz mierzenie wysoko. Z bramy wewnętrznej przeciw zewnętrznej. Wrota zewnętrzne przeciw wewnętrznym. Zrób fintę na wschodzie, ale zaatakuj na zachodzie. Podnieś się, a potem nagle padnij. Formy długie zawierają siedem metod długich, które są pomysłowe. Krótkie zawierają osiem krótkich, które są mocne. Osiem razy osiem – sześćdziesiąt cztery. Dziewięć razy dziewięć – osiemdziesiąt jeden kombinacji itd. Techniki i teorie Systemu Siedmiogwiezdnej Modliszki są bogate, skuteczne, potężne i kompletne.

4. Formy z bronią.
Formy z bronią wprowadzają uczniów w świat broni używanej w systemie Modliszki. Broń jest przedłużeniem wojownika i zwiększa jego zasięg. Ćwiczenia z bronią rozwijają siłę, koncentrację, koordynację i wzmacniają pozycje. Aby dobrze posługiwać się bronią uczeń musi mieć dobry jiben gong, czyli podstawy. Każda forma zawiera techniki właściwe dla danego typu broni, które tłumaczą, w jaki sposób powinna być używana. Złożoność broni i form wzrasta wraz z umiejętnościami ucznia. Broń w chińskich sztukach walki dzieli się na cztery główne kategorie:

1.Broń długa – kij, włócznia, halabarda itd.
2. Broń krótka – szabla, miecz itd.
3. Broń elastyczna – strzałka itd.
4. Broń podwójna – używana w dwóch egzemplarzach, np.: podwójna szabla.

W Systemie Siedmiogwiezdnej Modliszki według przekazu Mistrza Lin Jingshana stosuje się następujące rodzaje broni: miecz, szabla, włócznia, kij, halabarda, podwójna szabla, strzałki itp. Najbardziej znanymi formami z bronią są: Qixing jian (miecz siedmiu gwiazd), Yanqing dao (szabla Mistrza Yan Qing), Liuhe gun (kij sześciu kombinacji), Meihua qiang (włócznia kwiatu śliwy) oraz Chunqiu dadao (halabarda wiosny i jesieni).

5. Ćwiczenia w parach / formy podwójne.
Formy podwójne ćwiczy się w parach. Aby prawidłowo wykonać formę obydwaj partnerzy muszą w pełni współpracować i zsynchronizować ruchy. Formy te uczą koncentracji, koordynacji, refleksu, zastosowania technik w walce oraz uświadamiają uczniom konieczność zachowania odpowiedniego dystansu i szybkości, które zależą od partnera. Ćwiczenie z różnymi partnerami pomaga nauczyć się zarówno ataku jak i obrony w różnych sytuacjach. Ponadto formy podwójne wzmacniają kończyny i dają uczniowi poczucie kontaktu z żywym przeciwnikiem, co rozwija wrażliwość i umiejętność „wyczuwania” zamiarów i energii oponenta, jednocześnie ucząc rozumienia zarówno przeciwnika jak i siebie samego. Ćwiczenia w parach zawierają szeroką gamę technik, wzbudzają ciekawość uczniów i stanowią poziom przejściowy pomiędzy formami ręcznymi i wolną walką, zapobiegając w ten sposób niepotrzebnym kontuzjom. Przykładowe ręczne formy podwójne to Pai an (uderz i naciśnij), Tiaohua san (kwitnące kwiaty brzoskwini) oraz Zhai kui (zdejmując hełm).
Korzyści płynące z podwójnych form z bronią są podobne do korzyści z podwójnych form ręcznych, z tą różnicą, że używa się broni. Mimo iż nie jest ona ostra jak brzytwa, to sprawia, iż refleks staje się jeszcze ważniejszy. Wymusza na ćwiczących naukę błyskawicznej reakcji i wykształcenie doskonałego refleksu. W związku z tym, iż broń ma duży zasięg, wykonywanie tych form wymaga większego skupienia, koncentracji i czujności. Forma Shuangdao dui shuang toushe (podwójna szabla przeciwko dwugłowemu wężowi) poddaje ciężkiej próbie wszystkie te umiejętności.

6. Ćwiczenia wzmacniające.
Główne ćwiczenie wzmacniające według przekazu Mistrza Lin Jingshana nazywa się Dakao jifa lub Ba kao (osiem przyklejeń) i składa się z ośmiu ćwiczeń, które utwardzają ciało poprzez uderzanie się różnych jego części. Składa się z kopania, uderzania, podcinania lub rzucania, zatem jest to typ treningu kontaktowego. Ćwiczenie to rozwija siłę i utwardza ramiona, nogi, łokcie, klatkę piersiową, barki, pośladki, górną i dolną cześć tułowia. Jest to wszechstronne ćwiczenie utwardzające, ale w dzisiejszych czasach stosunkowo mało znane większości uprawiających System Siedmiogwiezdnej Modliszki. Wykonuje się je zarówno w ruchu jak i stojąc w pozycjach. Oprócz skutecznego utwardzania całego ciała umożliwia naukę technik i ich zastosowania w walce, mocnego stania w pozycjach oraz używania Fa jing. Obydwaj partnerzy muszą opanować wszystkie wcześniejsze etapy nauki, w przeciwnym razie „otrzymujący uderzenia” po prostu wyląduje na podłodze.

7. Wolna walka.
Po opanowaniu poprzednich etapów nauki nadrzędnym celem Kung-Fu Siedmiogwiezdnej Modliszki jest nabycie umiejętności walki. Nauka Sanda, czyli wolnej walki rozpoczyna się od rozmaitych ćwiczeń w parach takich jak Chuan zhang (penetrująca dłoń), Guan er (przeszywając ucho), Pi zhang (rozłupująca dłoń) itd., Mimo iż uczniowie często nie zdają sobie z tego sprawy ćwiczenia te są pierwszym krokiem w nauce wolnej walki systemu Siedmiogwiezdnej Modliszki. Ćwiczenie Sanda dzieli się na trzy poziomy: Chuji (poziom początkujący), Zhongji (średnio zaawansowany) oraz Gaoji sanda (zaawansowany poziom wolnej walki). Poziom początkujący lub podstawowy dopuszcza stosowanie uderzeń otwartą dłonią i niskich kopnięć oraz ograniczonej liczby rzutów/obaleń. Poziom zaawansowany zezwala na stosowanie wszystkich technik nauczanych w Systemie Modliszki, także uderzeń łokciem i kolanem, ataku na oczy i krocze oraz punkty witalne.
„Yi gong, er li, san dan liang” – czyli nauka Sandy wymaga: 1. ciężkiej pracy, 2. siły, 3. odwagi. Przede wszystkim nauka Siedmiogwiezdnej Modliszki polega na praktycznym zastosowaniu poprzez ‘stykające’ lub ‘dotykające dłonie”. Bardzo niewielu osiąga najwyższy poziom i potrafi zastosować wspaniałe techniki stylu w prawdziwej walce. Osiągnięcie tego poziomu jest celem nauki Systemu Siedmiogwiezdnej Modliszki, po to został stworzony i dlatego nadal istnieje.

W Systemie Siedmiogwiezdnej Modliszki jest jeszcze kilka innych specjalistycznych ćwiczeń, które nie są ani znane ani zbyt dobrze rozumiane na zachodzie, takie, jak Tiesha zhang (żelazna dłoń), Shiba Luohan qigong (18 ćwiczeń Qigong buddyjskich arhatów), Sanhui jiuzhuan pai qigong (trzy zwroty i dziewięć obrotów uderzeń Qigong) itd. Celem ćwiczenia zestawów Qigong w systemie Modliszki jest wzmocnienie i uodpornienie całego ciała zarówno od zewnątrz jak i organów wewnętrznych.

Shiba Luohan Qigong lub 18 ćwiczeń Qigong buddyjskich arhatów jest bardzo starym ćwiczeniem, opisanym przez mistrza drugiej generacji Systemu Siedmiogwiezdnej Modliszki o imieniu Shengxiao daoren w jego manuskrypcie zatytułowanym „Shiba Luohan Gongpu”. Jest to forma, która rozwija nasze Qi i składa się z 18 dróg, które zawierają 69 pozycji, najważniejsze z nich to: podnoszenie Qi, branie Qi, przywoływanie Qi, przenoszenie Qi oraz ruch i Qi. Ponadto zawiera 8 elementów lub słów kluczowych: Ti, Ju, Tui, La, Chou, An, Zhua i Zhui. Forma ta rozwija siłę wewnętrzną, która wspomaga naszą zewnętrzną siłę fizyczną.

Forma Sanhui jiuzhuan paida qigong lub „trzy zwroty i dziewięć obrotów uderzeń Qigong” zwana również Sanhui jiuzhuan luohan gong (trzy zwroty i dziewięć obrotów buddyjskich arhatów) lub Sanhui jiuzhuan huanyang (trzy zwroty i dziewięć obrotów powracającego Yang) ćwiczona jest przez uczniów Mistrza Lin Jingshana w Laiyang. Podobno stworzył ją Da mo jako sposób odzyskiwania Yang. Kształtuje nasze wewnętrzne Qi oraz siłę wewnętrzną na równi z mięśniami, kośćmi oraz skórą. Ćwiczenie to sprawia, iż Qi i krew krążą po całym ciele. Wzmacnia wytrzymałość poprzez uderzanie w ciało przedmiotem z kamienia, dopuszcza też stosowanie narzędzi drewnianych lub metalowych. Można je potraktować jako kontynuację Kao da, na zachodzie często znanego pod nazwą „ćwiczenie żelaznego ciała”. Forma ta zwiększa siłę ramion i nóg, ciało staje się twarde i bardzo silne. Uderzanie się w ten sposób nie kaleczy skóry ani ciała, nie niszczy mięśni ani kości, ale sprawia, iż są mocniejsze i silniejsze niż kiedykolwiek przedtem.

Powiadają, iż po ćwiczeniach tych dwóch typów Qigong „mięśnie, które są słabe i miękkie staną się twarde niczym żelazo i kamień”.